Innowacyjna gospodarka


Zadanie 10.

Ocena bezpieczeństwa uzyskanych z treści jaj biopreparatów przez określenie ich działania cytotoksycznego na linie komórek prawidłowych oraz określenie ich właściwości immunomodulujących.

 

Kierownik
prof. Bożena Obmińska-Mrukowicz


Zespół
mgr farm. Angelika Drynda, mgr Patrycja Libako, dr Magdalena Lis, lek. wet Aleksandra Pawlak, lek wet. Dominik Poradowski, dr Błażej Poźniak, dr Agnieszka Suszko, dr Marianna Szczypka.

 

 

W badaniach przeprowadzonych in vitro na ustalonych liniach z uwzględnieniem bezpieczeństwa stosowania związków czynnych, izolowanych z treści jaj przez oznaczenie ich aktywności cytotoksycznej: monomeru, dimeru i oktameru cystatyny, (związku będącego inhibitorem proteazy cysteinowej), Yolkiny – białka o działaniu immunotropowym, betuliny i jej pochodnych fosfolipidowych oznaczonych jako preparaty DOPA, DOPB, DSPB oraz BT-1 – BT-9, BPM-1- BPM-10 oraz związków oznaczonych jako SS-1- SS14.


W badaniach wykazano, że cystatyna, niezależnie od formy agregacyjnej i wielkości stężenia, jest związkiem bezpiecznym, ponieważ nie wywiera działania cytotoksycznego w stosunku do badanych linii komórkowych. Również Yolkina, białko o działaniu immunomodulującym w badanych stężeniach nie wywiera działania cytotoksycznego.

Z kolei betulina, będąca inhibitorem enzymu aminopeptydazy N wykazuje w zakresie stężeń 10-200 µg/ml płynu hodowlanego działanie cytotoksyczne wobec obu badanych linii komórkowych. Natomiast pochodne fosfatydylowe betuliny oznaczone symbolami DOPA, DOPB, DSPB oraz BT-1, BT-3 i BT-4 nie wywierają aktywności cytotoksycznej.

 

 

Działanie cytotoksyczne, wobec badanych linii komórkowych, wykazują związki oznaczone symbolamii BT-2, BT-5, BT-6, BT-7, BT-8 i BT-9, również 11 związków oznaczonych symbolami BPM-1 – BPM-11 przy czym efekt cytotoksyczny zależy od wielkości stężenia.

Efekt działania związków oznaczonych symbolami SS1-SS14 wobec badanych linii komórkowych zależy nie tylko od substancji czynnej, zastosowanego stężenia, ale również linii komórek docelowych. Związki SS8, SS9, SS12 i SS14 nie wywierają działania cytotoksycznego wobec makrofagów mysich (subklon J774.E), natomiast związki SS5, SS8, SS12, SS13 i SS14 nie wpływają w badanych stężeniach na aktywność proliferacyjna mysich limfoblastów (subklon D.10.G4.1). Najsilniejsze działanie cytotoksyczne wobec makrofagów mysich wykazuje związek SS13 ( IC50 = 18,6µg/ml hodowli), natomiast wobec limfoblastów związek oznaczony symbolem SS1 (IC50= 3,8 µg/ml hodowli).

W badaniach przeprowadzonych in vivo na myszach szczepu wsobnego Balb/c określano aktywność immunotropową następujących preparatów: formy monomerycznej, dimerycznej i oktamerycznej cystatyny, Yolkiny, fosfatydylobetuliny (DAPB) i betuliny oraz preparatu fosfolipidowego.


W badaniach wykazano istotne działanie immunomodulujące wszystkich trzech badanych form cystatyny. Monomer i oktamer cystatyny, w zależności od wielkości dawki i liczby kolejnych podań, przyśpiesza proces dojrzewania limfocytów T w grasicy oraz zwiększa liczbę obwodowych limfocytów T o funkcji cytotoksyczno-supresyjnej. Podanie postaci monomerycznej, dimerycznej i oktameru cystatyny powoduje wzrost odsetka i liczby bezwzględnej w śledzionie limfocytów T regulatorowych (Treg) wykazujących ekspresję receptora dla IL-2 oraz białka transkrypcyjnego Foxp3. Efekt działania zależy zarówno od wielkości dawki jak również liczby kolejnych podań. Postać monomeryczna cystatyny pobudza odsetek granulocytów i monocytów krwi obwodowej, słabsze działanie wykazuje postać dimeryczna tego inhibitora proteazy cysteinowej. Wszystkie trzy badane preparaty wykazują działanie adiuwantowe wobec humoralnych myszy immunizowanych antygenem grasiczozależnym. Najsilniejsze działanie potencjalizujące odpowiedź humoralną wobec antygenu stwierdzono po podaniu badanych preparatów po stymulacji antygenem. Siła działania zależy również od postaci badanego związku, najsilniejsze działanie adiuwantowe stwierdzono po podaniu oktameru cystatyny, natomiast najsłabsze po podaniu formy dimerycznej cystatyny.

 


Z kolei w badaniach określających immunotropową aktywność Yolkiny stwierdzono, że preparat ten podany wielokrotnie w badanych dawkach przyśpiesza proces dojrzewania limfocytów T w grasicy, co manifestuje się zmniejszeniem odsetka i liczby bezwzględnej tymocytów niedojrzałych, podwójnie-pozytywnych, czemu towarzyszy wzrost limfocytów T efektorowych o funkcji indukująco-wspomagającej. Równocześnie obserwuje się na obwodzie (w śledzionie i węzłach chłonnych krezkowych) wzrost odsetka i liczby bezwzględnej limfocytów B. Efekt działania zależy od wielkości dawki, natomiast w mniejszym stopniu od liczby kolejnych podań. Wykazano również, że niezależnie od liczby kolejnych podań jak również wielkości dawki, Yolkina nie zmienia w krwi obwodowej odsetka neutrofilów i monocytów wykazujących zdolność fagocytarną, natomiast po wielokrotnym podaniu w badanych dawkach nasila funkcje pochłaniania przez komórki żerne co manifestuje się wzrostem liczby sfagocytowanych bakterii. Stwierdzono również, że Yolkina podana zarówno przed jak i po stymulacji antygenem wywiera działanie adiuwantowe wobec odpowiedzi humoralnej, przy czym silniejsze działanie potencjalizujące odpowiedź humoralna stwierdzono, jeżeli Yolkina jest podawana po stymulacji antygenem.

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego. Kontakt  
web design by AGENA